خبرنگار؛ حماسه آفرین حریم ” قلم و اندیشه”
هفدهم مردادماه با نام و یاد مقدس ” خبرنگار ” گره خورده است؛ همان قشری که وجدان بیدار زمان خویش و جریان سازان بزرگ جامعه هستند و بدون داشتن پشتوانه مالی و امنیت شغلی و روانی در فضایی سرشار از استرس، 24 ساعت شبانه روز برای احقاق حق و آگاهی بخشی در تکاپو اند…
به گزارش پایگاه خبری همدان آنلاین ، بزرگی می گفت:” جایگاه اثرگذار و جریان ساز خبرنگاران را تنها سیاستمداران به خوبی درک کرده و از آن در هراس اند؛ سیاست و رسانه در طول تاریخ سیاسی کشورمان در هم تنیده شده‌اند، گویی که سیاستمداران بدون رسانه و رسانه‌ها بدون حضور این چهره‌های سیاسی، چندان رغبتی برای ادامه مسیر ندارند؛ یک هم نشینی گاهی صلح آمیز و گاهی پر تنش.
نام “خبرنگار” ابتدای همه مشقت هایی است که در راه حرفه اش به جان می خرد و به دلیل عشقی که به این حرفه دارد لب بر نمی آورد. نام خبرنگار نوید نگرانی‌هاست، ترس از اینکه مبادا در قنوت قلم، قیامی نباشد! باید بنگارد از جهان، کشور، شهر، فرهنگ، سیاست، اقتصاد، حوادث، جامعه، ورزش و… در پس همه اینها رنج‌ها و غم های مگویی نهان است که از درون بر روح و جان خبرنگار چنگ می زند، جای زخمش باقی می ماند و جسم او را فرسوده می کند.
خبرنگار کسی است که در لابه لای مخابره اخبار و گره گشائی مشکلات، بار سنگین و جانکاه غم های مردم را از نزدیک لمس می کند و گاه در بیانشان مورد تهدید واقع می شود و امنیت جانی، روحی و روانی اش به مخاطره می افتد، هنگامی که خلأهای قانونی را می بیند و قصه پُر غصه انسان های اطرافش را یدک می کشد، از یک سو انجام وظیفه و رسالت خبرنگاری است و از سوی دیگر بُعد انسانی و عاطفی و باور کنید که همه حقایق را نمی توان تشریح کرد چراکه جامعه دچار تنش می شود…
در این میان خبرنگار برای احقاق حقوق مردم می جنگد و آسیب می بیند و مجبور است از خودش، خانواده اش، آسایش، آرامش و سلامتی اش بگذرد تا با روشنگری او، جامعه در امان باشد.
خبرنگاران همواره به عنوان ديده‌بان يك جامعه به شمار می روند، چراكه در برخي موارد حتي زودتر از مسئولين تحولات را رویت و درک كرده و آن را به عنوان يك مسئله براي ذهن جامعه و مسئولين مطرح مي كنند. شرايط كار خبرنگار ايجاب مي‌كند در بطن جامعه حضور داشته باشد، نبض اتفاقات روز جامعه و دنيا بايد در دست خبرنگار باشد، اين امر خود امتيازي بزرگ براي خبرنگار حرفه ای و متعهد، محسوب مي‌شود.
و گاه عشق را می توان زمانی دید که خبرنگاری به عشق انسان ها و نشان دادن درد آنها سخت ترین شرایط را تحمل می کند و از ابعاد مختلف زندگی خود می زند. در این روزگار وانفسای دروغ، ریا و تزویر، قلم خبرنگار، رسانه‌اي است كه بايد از دامن صداقت برخيزد.
در اهمیت این نامگذاری مقام معظم رهبری فرمودند: ” روز خبرنگار، روز رعایت حریم قلم و اندیشه است، این روز یادآور حماسه آفرینی آن هایی است که بقای حقیقت را به بقای خود ترجیح می دهند و به قول فرخی یزدی یکی از اساتید برجسته روزنامه نگاری: ” مبادا روزی نام ملتی به خاطر آشفتگی اصحاب قلم ” از قلم ” بیفتد!… و این یک هشدار است که خبرنگاران را دریابید نه به خاطر منافع شخصی و سیاسی و ارتقای شغلی تان، بلکه به دلیل جایگاه رفیع و شأن بالای این حرفه.
دردهای دیگران، برای خبرنگار خاطرات نانوشته ای به ارمغان می‌آورد که تا همه عمر در ذهنش باقی است، او باید زبان حال جامعه خود را درک کند و پای درد دل مردم بیندیشد در روزهای حادثه و وهم، در روزهای دشوار فراتر از اندیشه و تصور، باید شرح غم‌های نشسته بر دل‌ها را به تصویر بکشد… خبرنگار در تنش‌ها و جهش‌ها، متولد می‌شود، او باید از حوصله لبریز باشد تا بتواند همه هستی را مرور کند.
حتی این حرفه مقدس با شهادت گره خورده و از جمله شهدای خبرنگار می توان با افتخار از سردار شهید حسن باقری و شهید بهرام محمدی فرد که از نخستین خبرنگاران حاضر در طبس بودند یا خبرنگاران شهید علیرضا افشار، شهید سپهر ساجدی، شهید سیّد مهدی میرافضلی، شهید عبدالوهاب شهرانی، شهید ابوالقاسم اخوان و شهید محمود صارمی که 17 مرداد سال 1377، به دست عوامل آمریکا و نیروهای طالبان به شهادت رسید، یاد کنیم.
متأسفانه در ایران خبرنگاران از حمایت های قانونی برخوردار نیستند؛ شاخص ترین قانون در میان قوانین داخلی کشور ما در مورد خبرنگاری و خبرنگار و روزنامه‌نگار و مطبوعات و رسانه و مواردی از این سنخ، قانون مطبوعات مصوب سال ۶۴ است که در سال ۷۹ نیز اصلاحاتی داشت. این قانون، همان گونه که از نام آن پیداست، کاری به “خبرنگار” ندارد و صرفا به مطبوعات به عنوان یک شخصیت حقوقی نگاه می‌کند. تنها جایی هم که به شخص خبرنگار و نویسنده مطبوعاتی پرداخته، اثری از “حمایت” نیست و تنها بر مبنای آنچه در تبصره ٧ ماده ۹ آمده، صرفا صحبت از ” مسئولیت” نویسنده در قبال مطالبی است که از او منتشر می‌شود.
البته یونسکو در بیست و نهمین کنفرانس عمومی خود که در سال ۱۹۹۷ در پاریس تشکیل شد، قطعنامه‌ای در خصوص محکومیت خشونت نسبت به روزنامه نگاران را صادر کرد که در برگیرنده هرگونه خشونت، چه در زمان جنگ و چه در زمان صلح است.
خبرنگاری که بدون حقوق و مزایا، وسیله شخصی، بدون تأمین آینده شغلی، شبانه روز در حال دویدن و اطلاع رسانی و تنویر افکار عمومی است هدفش مقدس تر از حفظ پُست و مقام و ارتقای شغلی است و هرگز ” نام و نان” را بر قداست و قدرت قلم خود ترجیح نمی دهد. از سوی دیگر خبرنگاران هرگز چشمشان به دست مسئولین نیست بلکه این مدیران هستند که همواره چشمشان به دوربین و قلم بُرّنده خبرنگاران بوده و هست و حتی گاهی حفظ میز و صندلی شان در گرو خبر و عکسی است که خبرنگاران کار می کنند.
مشکلات امروز خبرنگاران آنقدر فراوان است که بازگویی و تشریح آن در چارچوب یک روز نمی گنجد؛ عدم توجه به حقوق و حق الزحمه خبرنگاران و نبود نرخ و تعرفه ای مشخص در این زمینه، از جمله مشکلات موجود به شمار می رود. بارها اعلام شده در سطح استان همدان بالغ بر 500 خبرنگار به فعالیت مشغولند در حالی که تعداد خبرنگاران فعال، بسیار معدود است و مابقی تعهدی به کار نداشته و به طور تفریحی حضوری کم رنگ دارند و با وجود داشتن مشاغل اداری و آزاد، فقط نام خبرنگار را یدک می کشند.
از سوی دیگر طی ماه های گذشته با شیوع کرونا، بسیاری از خبرنگاران مطبوعات به علت عدم چاپ نشریه خود بیکار شدند و عده ای نیز لا به لای احساس مسئولیت و تهیه خبر به این بیماری مبتلا و خانه نشین شدند که خود ضربه ای دیگر بر پیکره این قشر بود.
در این میان در آستانه فرارسیدن هفته خبرنگار، با هجرت نابهنگام همکار متعهد و پرتلاش رسانه ای، ” مهدی کاشی” مواجه شدیم که ضایعه ای بزرگ بود و همه ما را غمگین کرد. وی که ماه‌ها در جریان پیشگیری، کنترل و مقابله با کرونا در عرصه رسانه درگیر اطلاع رسانی و آگاهی بخشی مردم بود، خود گرفتار ویروس کرونا شد. حال سوال این است چه تعداد از مسئولین از این موضوع و سایر مصائب خبرنگاران مطلع شده و در پی دلجویی از این قشر برآمدند؟…
امسال هفته خبرنگار متأثر از بحران های جامعه و وضعیت شیوع کرونا، در مظلومیت برگزار می شود اما این موضوع هرگز از اهمیت و جایگاه خطیر این قشر نمی کاهد … این قشر همواره باخبرانی هستند که در بی خبری قشری عظیم روزگار می گذرانند تا جامعه زنده و پویا باقی بماند…
پیشاپیش روزتان مبارک..
